Het meditatieve, het stoïcijnse. Dat spreekt loper Bas Hoebink aan in Roparun en daarom doet hij voor de derde keer mee met Sparkles in team #168. Je ziet het ook wel op zijn foto’s van vorig jaar: Roparun is magisch!
We maken impact bij de grote levensmomenten
“Zoals we impact maken bij de grote momenten van onze klanten, van geboorte tot jubileum tot afscheid. Zo doen we dat ook met Roparun.” Ik liep vorig jaar voor mijn schoonzus Elly. Zij kreeg in 2012 de diagnose borstkanker en tien jaar later was ze uitbehandeld. Precies in het Roparunweekend, op 4 juni 2022 is ze overleden.
Ik was er 100% van overtuigd dat ze eroverheen zou gaan. We hadden ook besproken dat ze mij tijdens het weekend niet zouden appen over Elly. En ik nam me voor: de medaille breng ik linea recta naar haar. Maar toen ik hier in Zeist aankwam en de bus uitstapte, zag ik twee huilende dames staan: mijn vrouw en mijn dochter. Eerst dacht ik nog: dat komt misschien door hun bezorgdheid om mij. Maar toen zag ik mijn zwager en toen wist ik: het is mis.
Bizar en bijzonder
Wat het bizarre was: we hadden allemaal shirtjes gekregen, gele en zwarte. Bij de start op zaterdagmiddag droeg iedereen een gele en op de groepsfoto ben ik de enige in het zwart. Deze foto is op de minuut af gemaakt op het moment waarop Elly is overleden: om 14.03 uur en om 14.02 uur is zij overleden. Dat is heel bizar en bijzonder.
Een koude douche
Bij thuiskomst stapte ik van de ene parallelle wereld in de andere. Uit de euforie van de Roparunbubbel meteen in die van een familie in rouw. De kist stond er al. En daar heb ik de medaille op gelegd.
Ik stapte in een soort leegheid. De koude douche werkte langzaam in toen ik een aantal mensen hier ging zeggen ‘ik kan niet helpen met opruimen, ik moet meteen weg’. De meesten wisten er wel van, maar veel mensen koppelden mijn emoties aan het feit dat ik zelf met 34,1 graden Celsius bij de EHBO had gezeten. Daarover was uiteraard veel bezorgdheid.
We hebben echt alles gegeven
Het was vorig jaar verschrikkelijk koud. Wind en regen. Diepe plassen water. Lekke banden. Onderweg hadden we heel veel tegenslag. Vlak voor het eind werden we door de bezemwagen ingehaald. En we hoorden: ‘ongeveer tien minuten verderop loopt het laatste team’. Dat konden we slecht hebben. Dus we hebben flink de sprint erin gezet, en vooral dankzij Jaap, echt alles gegeven. Zo haalden we zes teams in. Maar de combinatie van de kou en de regen en het wachten bij de finish maakte het heel intens. Gelukkig bracht Ellen me naar de EHBO.”
Waarom doe jij mee als loper in het Roparunteam van Sparkles?
“Het mooie van Roparun vind ik dat dit zich richt op de laatste levensfase. Ik heb van dichtbij meegemaakt dat afscheid goed gevierd moet worden. Mooi en waardig. Anders blijft het een kras op de plaat van je leven. Dan gaat de plaat overslaan. Ik heb gemerkt: als je het afscheid goed doet, in de eigen omgeving, met de mensen om je heen die jou liefhebben… Dan is zo’n afscheid heel mooi. Dan ervaren nabestaanden daar minder pijn of rouwproblemen van. Afscheid is eenmalig en echt. Daarna moet je het ermee doen voor de rest van je leven.”
Kijk snel hoe jij Roparun en team #168 kunt steunen want dat is makkelijker en leuker dan je denkt. Doe een donatie!
Deutsch 
Nederlands