“Ik wil nooit iets missen qua avontuur. Dus toen Mark en Sietze mij – vijf jaar geleden – vroegen of ik teamcaptain van de Roparun wilde worden, riep ik meteen enthousiast: ‘Ja leuk!’ Daarna ging ik googelen wat het eigenlijk was. Roparun. En ik dacht: ‘Oké. Serieus. En relatief kort dag.”
Lees waarom Patricia Pauwels nog altijd teamcaptain is van Roparun team #168.
Wat het verschil is met de vorige edities?
“Je moet echt álles zelf regelen. Met collega Stephanie heb ik onze eerste editie opgepakt. Ik deed het teamgedeelte en zij de fondsenwerving. We deden een oproep en al snel stond de basis van ons Roparunteam. Met enthousiaste lopers en fietsers en vrijwilligers voor het basiskamp. Niemand had ooit eerder meegedaan.”
“We vonden onze voorbereiding heel goed. Met onze draaiboeken, tenten en een camper… Tot we in Parijs op het startveld aankwamen. Oeps. We voelden ons de Calimero van alle teams. Daar stonden compleet verbouwde vrachtwagens, met slaapcabines, keukens en fietsendepots. Wij sliepen buiten op stretchers… Dat jaar hadden we geluk met het weer.”
“Onze eerste Roparun was één grote ervaring en teambuilding ten top. Je moet vooraf je eigen overnachtingsplekken regelen. In Frankrijk en in België. Je kunt dan moeilijk even bellen. Je moet erheen. Gelukkig haakte onze collega Aurelia die Frans spreekt meteen aan. Dat was fijn. We begonnen in Parijs, reden de route en belden onderweg overal gewoon maar aan. Zo belandden we in de kloostertuin van Afflichem. Dat was een megaleuke ervaring!”
“Vorig jaar deden we mee vanuit Twente. De aanlooptijd was kort, door corona. Het werd alsnog een groot feest. Vol ontberingen. Via de Zuidelijke route langs de Brabantse collega’s. En nu bij de derde editie valt voor mij als teamcaptain alles op zijn plek. We werken met subteams: belteams, routeteams, materialenteams. De taakverdeling is nog helderder en sluit nog beter aan op ieders persoonlijke affiniteit en kracht. We weten beter wat we kunnen verwachten.”
Waarom doe jij mee?
“Persoonlijk heb ik geen ervaring met palliatieve zorg. Wel is mijn vader jong overleden aan kanker. Natuurlijk heb ik dat in mijn achterhoofd. Ik ervaar als teamcaptain dat ik in zijn voetsporen treed. Hij was altijd aan het organiseren, ergens ceremoniemeester van en druk in vrijwilligerswerk. Ik vind het heel leuk om dat door te zetten: in je eigen tijd samen iets moois neerzetten voor anderen. Vrijwilligerswerk voegt echt wat toe aan je leven. Juist omdat er geen uurtarief aan hangt. Dat is het linkje met mijn vader!”
“Het allerleukste aan Roparun vind ik dat het altijd aankomt op je oplossingsvermogen op het moment zelf. Altijd. Heerlijk! We plannen alles tot in de puntjes. Super secuur. En dan werkt bijvoorbeeld de slagboom van de camping niet. Terwijl jij daar wel over een half uur paraat wil staan met je basiskamp… Zulke dingen. Daar word ik heel blij van. Oplossingen zoeken en adequaat handelen. Zorgen dat iedereen tot zijn recht komt en het naar zijn zin heeft. Dat motiveert mij!”
“We dragen als team niet voor niets als ondertitel Finish Strong Together. Je kan de Roparun niet volbrengen met alleen lopers en fietsers. Echt niet. Iedereen is essentieel. De chauffeurs en navigators in de busjes bewaken niet alleen de route, ze beïnvloeden de sfeer en de motivatie. Rondom de basis van acht lopers werkt continu een team van vijftien mensen. Professionele fysiotherapeuten gaan ook vrijwillig het hele weekend mee. En dit jaar vliegen we voor het eerst basiskampbuddies in. Die stappen steeds voor een paar uur fris in. Om te doen wat nodig is: afwassen, opruimen, noem het maar op.”
“Ik vind mijn rol als teamcaptain het allerleukste. Ik leer collega’s in een totaal andere rol kennen. We hebben in het bedrijf al geen hiërarchische lijnen, maar tijdens de Roparun is iedereen écht gelijk. Je verlaat samen je comfortzone, gaat naar het randje van moeheid. Je zit in een bubbel en komt weer terug. Daarna merk je op werk altijd weer een verdieping.”
Hoe bereid jij je voor?
“Sinds november ben ik elke dag wel even bezig met de Roparun. Mijn focus ligt in het team. Pas een uur voor vertrek, gooi ik mijn eigen tas vol. Ik volg dan letterlijk de paklijst anders vergeet ik dingen, maar ik vind mijn eigen spullen het minst belangrijk. Als ik er maar bén, uitgerust en helder. Waar anderen fysiek gaan presteren, moet ik mentaal scherp zijn. Communicatief en goed zichtbaar, dat is mijn doel. Zodat we het weer goed met elkaar volbrengen als Team Finish Strong Together.”
Kijk snel hoe jij Roparun en team #168 kunt steunen want dat is makkelijker en leuker dan je denkt. Doe een donatie!
Deutsch 
Nederlands