Roparunteam 168 is binnen. En hoe!

Veel bedrijven doen het: een Roparunteam vormen. Is dat wel wijs? Wat kost het en wat brengt het? Lees hier onze ervaringen! 

I’ve got your back’ dat geldt bij ons letterlijk

Roparun 2022. Ellen Boertien, navigator en Product Owner bij Sparkles team hippe-geboortekaartjes.nl geeft bijna licht als ze erover vertelt. Hetzelfde geldt voor Mark van Heusden, loper en CEO van Sparkles.  

Is dat wel fijn: drie dagen én nachten met 24 zwetende en stinkende collega’s op een kluitje. In de regen rennen en fietsen voor een goed doel? 

Ellen: “Heel eerlijk? Ik zag er zo tegenop. Al weken van tevoren dacht ik: ‘O nee, als ze gaan stinken en zweten. Ik kokhals hier al aan tafel bij vieze luchtjes. Maar het viel alles mee.”

Mark:” We gingen op reis met elkaar; bekend en onbekend, elk met onze eigen redenen en verwachtingen. In drie dagen kwam samen. In drie dagen zag ik een team zich vormen: sterk, veerkrachtig, eensgezind, optimistisch en bereid om offers voor elkaar te brengen. We bouwden aan routines en besloten elkaar te vertrouwen voor de rollen die ons waren toebedeeld – mooi!” 

Waarom deed je mee?

Ellen: “Sparkles deed al eerder mee aan de Roparun en het vorige team was zo enthousiast. Ik wilde meedoen voor het goede doel en om een keer buiten mijn comfortzone een team-effort aan te gaan. Ik wilde het zien: wat gebeurt er als ik mijn eigen belang naar achteren plaats en het teambelang naar voren?”

Waarom past meedoen aan de Roparun bij Sparkles?

Ellen: “Team boven individu is een belangrijke waarde bij Sparkles. In een Roparunteam ga je daarin nog stappen verder. We zijn best wel een groot bedrijf. De saamhorigheid die ik altijd al ervaar, voelde ik dit weekend nog intenser. Vanuit alle lagen en levels ben je een team en samen ga je knallen. Je hebt een ander perspectief, leert elkaar heel anders kennen. Fantastisch!

Sparkles is een grote familie. Dit weekend kwam dat weer sterk naar voren. We hadden iemand bij de EHBO zitten en die vertelde dat hij al zes jaar van Zwolle naar Zeist reist. Dat doe je niet voor niets. Mensen vinden het mooi om te zien hoe wij voor elkaar zorgen. Dat is ook onze essentie, we zorgen voor elkaar. Hier werken mensen bij wie je je veilig en vertrouwd voelt. We delen, we gunnen elkaar het plezier. En samen werken we keihard. Ik heb echt zo genoten. Ondanks weinig slaap. Omdat je weet: je kan van elkaar op aan. Die uitspraak ‘I’ve got your back’ is bij ons letterlijk. Wat er ook gebeurt, het is oké. We doen dit als team.” 

Wat heeft het jullie gekost?

Mark: “Wolkbreuken en weercode oranje leerden ons het echte incasseren. Vermoeidheid, pijn, ergernissen en totale verkleuming. We hebben het samen verdragen. Het is niet niks. Er zitten veel voorbereidingsuren in. Samen trainen. Fondsen werven. Deels in eigen tijd. Deels onder werktijd. De routes uitzetten, het plannen en faciliteren. Ook daarin al teamwork, samenwerken en overleg. 

Vergeet onze supervette Nightliner niet: een extra luxe bus met 16 goede bedden (!), twee chauffeurs, verse koffie, gekoeld eten, overleghoekjes en grote bagageruimte. Je maakt samen een herinnering voor het leven. Dat is veel waard. Dat mag wat kosten.” 

Wat heeft het jullie gebracht?

Ellen: “Dankbaarheid. Enorme dankbaarheid. Weet je hoe bijzonder het is dat je dit met je collega’s en je werkgever kan doen? Het is kostbaar als je zo jezelf kan zijn binnen je bedrijf. In al je kwetsbaarheid, in je viezigheid en in je stank. Dat je elkaar een schouder mag bieden. Dichtbij elkaar mag zijn.”

Mark: ”Dankbaarheid is een gek en noodzakelijk iets. Het kan kennelijk ontstaan over hele kleine, hele grote, hele mooie maar ook hele moeilijke dingen in het leven. Dit weekend kwamen ze allemaal even samen. Ik ben dan ook voor eerst en alles dankbaar. Ook al blijft het besef dat met de steen in de vijver voor Roparun het leed niet voorbij is. Sommigen van ons zitten er nog middenin: geliefden die pas overleden zijn of vechten tegen het onvermijdelijke.” 

Wat hebben jullie losgelaten? Wat ben je anders gaan zien?

Ellen: “Ik wist niet dat iets wat je zoveel kost je ook zoveel kan geven. Ik leerde net wat verder kijken. Goed observeren, beter zien wat iemand raakt. Waar ik normaal iemand wat meer met rust zou laten, ging ik nu verder in het tonen van betrokkenheid. Je krijgt meer waardering voor de collega’s die je hebt en je uit dat ook. Géne en controle, je laat het los. Je gaat helemaal op in wat je doet en in wat je samen bent.” 

Mark: “Exact wat Ellen zegt! En we wísten het wel: zelfs bij Sparkles zijn we toch gewone mensen en geen altijd opgewekte, goedlachse, behulpzame, luisterende en afgetrainde superhelden. 

Verdragen betekent ook loslaten. Loslaten dat er pijn is, je je rot voelt, er iemand iets stoms doet… Let it go. Zelfs vermoeidheid laat je los want ook dat is zo’n eerste drie dagen een state-of-mind. Als je hoofd zegt dat het ‘op’ is kan je echt nog verder, veel verder zelfs, zo bleek. Wat een begrip en flexibiliteit heb ik gezien. Grote levenslessen leerden we. De tweede nacht liepen we om 2.15 uur in Breda recht in de armen van heel veel vrijwilligers van een lokale hospice. Een prachtige en harde confrontatie met het doel waarvoor we op pad waren gegaan. Tranen. Tranen. Laat ze maar gaan. Het verliezen van geliefden, de eindstrijd, de rouw… het hoort er kennelijk allemaal bij, maar het went nooit.”

Volgend jaar weer?

Ellen: “Ja! We gaan als Sparkles weer meedoen met de Roparun 2023!”